In November had ik een stilteretraite met Jeff Foster in Chateau Frandeux in de Belgische Ardennen. In de informatie stond: ‘This retreat is a profound way to rest from the busyness of daily life, to slow down, relax and experience what is truly within’. Het is best moeilijk om uit te leggen wat een stilteweek met je doet. En het is natuurlijk ook voor iedereen anders. Als ik vertel dat ik naar een stilteweek ga, zeggen sommige mensen verbijsterd: ‘vijf hele dagen stil, ik zou gek worden!!’ Het bijzondere is dat het helemaal niet stil is. Als er niet meer wordt gesproken is er ruimte voor al het andere. De gedachten schieten als een dolle door m’n hoofd. Ik word me bewust van stijve spieren en andere lichamelijke gewaarwordingen. Ik voel me onrustig of erger me aan anderen. En langzamerhand wordt het rustiger. Ik merk dat mijn gedachten kalmer worden en mijn emoties milder. Het is heerlijk om gewoon rustig aan het meer te zitten of een wandeling te maken in het bos. Ik ben me meer bewust van het natuurschoon, de geluiden en de geuren om me heen. De stilteweek ervaar ik als een soort ‘reset’.
De boodschap van Jeff Foster gaat in essentie over het volledig accepteren van ‘the present moment’. Hij helpt mensen te ontdekken wie ze echt zijn, met alle gedachten, gevoelens en oordelen over zichzelf en met alle worstelingen van het moderne stressvolle leven.
Eén van die worstelingen kan zijn dat het je niet lukt om je droombaan te krijgen. Er is enorm veel dat je kan doen om de baan te vinden die bij jou past. Een coach kan je hierbij behulpzaam zijn. Hij of zij stelt krachtige vragen die jou als cliënt helpen om je eigen antwoorden te vinden. Soms is dat een eenvoudige en succesvolle weg; maar niet altijd. Er kunnen beren op de weg komen. Zo’n beer is bijvoorbeeld angst. Angsten lijken irreëel, maar voor degene die ze voelt zijn ze levensecht. In mijn vorige post schreef ik dat Modus werkt met het gedachtengoed van de positieve psychologie waarbij cliënten worden aangemoedigd om het beste van zichzelf te laten zien. Tevens gaf ik aan dat we niet voorbij gaan aan belemmeringen die cliënten ervaren. Eén van deze belemmeringen kan het hardnekkige stemmetje zijn dat ons in de greep heeft en dingen roept als: Het gaat me niet lukken! Wat kan ik eigenlijk? Wie wil mij nou? Had ik maar die opleiding gevolgd! Hoe moet het verder als ik geen baan en dus geen inkomen heb? Voor mijzelf beginnen? Het stikt van de ZZP-ers! Waarom heb ik dit gedaan en waarom heb ik dat gelaten …….? We weten dat het niet helpt, maar de ondermijnende gedachten zijn er wel, net zoals het rotgevoel dat ons overspoelt. We hebben spijt over het verleden en angst voor de toekomst. Je wil dit niet, maar het is er gewoon. Wegstoppen kan misschien even, maar het komt weer terug.
Jeff zegt hierover: ‘trauma is felt unsafety of the body. The mind wants to run away from this’. We lopen allemaal weg voor hetgeen we echt ervaren. En hoe harder we weglopen voor het onveilige gevoel, des te harder het ons achtervolgt. Tot het moment dat we stoppen met het verzet, stoppen met wegrennen, ons omdraaien en het onveilige gevoel er laten zijn. ‘Be with it in the present moment’. Dat klinkt erg simpel. Het is ook heel simpel, maar niet eenvoudig! Het brein maakt alles complex. Erover nadenken is vaak veel zwaarder en bedreigender dan het er gewoon laten zijn. Veel van ons lijden speelt zich af in ons hoofd. Mijn vader zei altijd: ‘je lijdt het meest van het lijden dat je vreest’. Het is een oude tegeltjes wijsheid. En het klopt! Want het enige dat er echt is, is het huidige moment, met alles wat daarbij hoort aan gevoelens, lichamelijke ervaringen, gedachtes etc.
Maarja, wat moet je hier nu mee, met deze simpele maar niet eenvoudige boodschap: ‘be with it in the present moment’. Je hoeft niet naar een stilteretraite te gaan om dit te ervaren. Het kan gewoon thuis of op het werk, in het hier en nu. Meer weten? Neem contact op via www.modusjanssen.nl